شفق؛ یادداشت، جابر خرم نیا؛ یکی از ابتدایی‌ترین چیزهایی که باید بیاموزیم این است که انتخابات الزاماً به معنای نبرد حق و باطل نیست. آن کسی که پیروز می‌شود الزاماً حق و درست نیست و آنکه پیروز نمی‌شود هم الزاماً باطل نیست.
انتخابات نمایش و تجلی اراده مردم است در انتخاب یک اندیشه و روش برای حکمرانی و حاکمیت. و اینبار هم اراده مردم روشی را برگزیده که مشخص و واضح است.
در روزگار سختی‌ها و مشقت‌ها، ورود به انتخابات و هزینه کردن از مال و آبروی خود در جهت رقابت، معرفی گفتمان و امید به اصلاح کشور یک جهاد قابل تقدیر است.
طبیعی است که بعد از انتخابات تحلیلگران به بررسی علل موفقیت و پیروزی برندگان رقابت و یا علل شکست و ناکامی دیگر نامزدها بپردازند و این از قضا به ارتقای سوادسیاسی و آموزش دانش تحلیل سیاسی به مردم هم کمک می‌کند.
اما قابل درک نیست که پس از انتخابات، یک عده بنشینند و نامزدهای ناکام را مورد تمسخر یا شماتت قرار دهند. باید به احترام یکایک آنانی که این رقابت را پرشور کرده و در انتخابات شرکت کردند ایستاد، کف زد و دست‌شان را هم بوسید.
به راستی اگر در این انتخابات چهره‌های قوی و نامداری چون لطف‌الله سیاهکلی، داوود محمدی، علی فرخزاد، سالار قاسمی، محمدمهدی انصاری، سیدجلال حسینی، فاطمه خمسه و دیگران نبودند چگونه ممکن بود این هیجان رقابت را شاهد باشیم.
چه بسا شاید اگر مانند دوره‌های پیشین مشارکت مردم ۱٠ تا ۱۵ درصد بالاتر بود، نتایج کمی متفاوت‌تر هم می‌شد. اما به هرحال این نامزدهای قدرتمند و با انگیزه بودند که جهاد کردند تا مشارکت مردم را جلب کنند.
از یکایک آنان باید تقدیر کرد. به نظرم امروز باید بجای تمجید از نامزدهای پیروز، از نامزدهای ناکام تقدیر کرد. دمتان گرم.
انتهای پیام/
