شفق؛ فرازهایی از بیانات استاد حضرت آیت الله میرباقری پیرامون جنگ تحمیلی خردادماه:
مجاهدان و دانشمندان عزیزی که در جنگ تحمیلی ۱۲ روزه با صهیونیسم و استکبار جهانی، هدف دشمن قرار گرفتند، خودشان این راه و این میدان را با بصیرت انتخاب کردند و در آن قدم گذاشتند [نه اینکه منفعل از برنامه دشمن باشند].
این عزیزان کاملاً می‌دانستند که پایان این راه، شهادت در راه خداست. آنها همۀ توانمندی و سرمایۀ فکری و علمی خودشان را به میدان مبارزه آوردند و دنیای خودشان را با خدا معامله کردند و خدای متعال، آنچه در قِبال این مجاهدت به آنها عطا می‌کند، «لقاء الله» است.
***
ساحران فرعون با وعدۀ کسب قدرت، به میدان مقابله با حضرت موسی آمدند، ولی وقتی با حقیقت روبه‌رو شدند، دست از دنیا کشیدند و در مقابل تهدید فرعون گفتند: هر چه می‌خواهی بکن! ما ایمان آوردیم.
این است تربیت انبیاء. انبیاء انسانی می‌سازند که بزرگ‌تر از دنیا می‌شود و تهدید و تطمیع طواغیت بر او اثر نمی‌گذارد.
***
اگر مؤمنین، قواعد قرآنی مبارزه را رعایت کنند، خدا در میدان جنگ حاضر می‌شود: «فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَ لكِنَّ اللَّهَ قَتَلَهُمْ وَمَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ رَمَىٰ».
در ماجرای جنگ بدر، خدای متعال به دشمنان می‌فرماید: اگر به جنگ برگردید، ما هم برمی‌گردیم («وَ إِنْ تَعُودُوا نَعُدْ»).
یعنی همچنان‌که در نبرد قبلی، من به میدان آمدم و شما را از پای درآوردم، چنانچه باز هم به میدان بازگردید، باز با من طرف هستید و من با مؤمنین هستم.
خداوند متعال پس از جنگ بدر، به دشمنان اسلام می‌فرماید: «وَ إِنْ تَنْتَهُوا فَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ إِنْ تَعُودُوا نَعُدْ» (انفال: ۱۹). اگر از دشمنى دست بردارید، براى خودتان بهتر است؛ ولی اگر باز [به میدان درگیری] برگردید، ما هم باز خواهیم گشت.
یعنی: شما را توهم بر ندارد که بروید دوباره امکانات خودتان را جمع کنید و به نبرد برگردید و بگویید این بار ریشه مسلمان‌ها را در می‌آوریم!
می‌فرماید شما دست خدا را در نبرد دیدید (فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ قَتَلَهُمْ ۚ وَمَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ رَمَىٰ _ انفال: ۱۷)، دیدید که من به میدان آمدم و در مقابل شما ایستادم. قبلاً شما احساس می‌کردید که مسلمان‌ها و مؤمنین تنها هستند، [ولی] دیدید که با من مواجه هستید و من با مؤمنین هستم. بنابراین، حالا: «وَ إِنْ تَعُودُوا نَعُدْ»؛ اگر به جنگ برگردید، ما هم برمی‌گردیم. این‌گونه نیست که این بار برگردید و مؤمنین را تنها بیابید!
فقط نکته این است که مؤمنین باید به‌گونه‌ای راه بروند که شایسته این فتح باشند. گاهی ما به‌گونه‌ای عمل می‌کنیم که شایسته امداد خدا نیستیم. خدای متعال می‌فرماید از دشمن نترسید، از من بترسید، من با شما هستم. «إِنَّمَا ذَٰلِكُمُ الشَّيْطَانُ يُخَوِّفُ أَوْلِيَاءَهُ فَلَا تَخَافُوهُمْ وَخَافُونِ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ» (آل‌عمران: ۱۷۵). خلاصه، این همراهی قواعدی دارد؛ اگر از قواعد همراهی من کنار کشیدید، من دیگر کنارتان نیستم و شما را با دشمن تنها می‌گذارم و آنجا شکست می‌خورید.
[بنابراین] خدای متعال دشمن را تهدید می‌کند و می‌فرماید دیدید که حق پیروز شد و دیدید که با من روبه‌رو هستید، نه با مؤمنین. اگر شما بودید و مؤمنین، پیروز می‌شدید، [ولی] من شما را از پا در آوردم. حالا که فهمیدید، اگر دست بردارید، به نفع شماست. اگر هم دست برنداشتید، بدانید که «وَ إِنْ تَعُودُوا نَعُدْ». و دوباره همان صحنه است: خدا همان خدا و شما هم همان لشکر.
انتهای پیام/
